Woorden zijn belangrijk

 

Woorden zijn belangrijk

 
Zo lang als ik kan lezen herinner ik me dat er mensen zijn die T-shirts dragen met een tekst erop.
De laatste generatie staat er om bekend dat ze vooral T-shirts willen dragen met een zekere merknaam. Kolossaal over de borst geschreven, of subtiel op de rand van een mouwtje.
Er zijn ook T-shirts op de markt die een mening uitdragen die afkomstig is van een bekend persoon in de popwereld, geschiedenis, filosofie of iets dergelijks.
Vaak one-liners die direct aan diegene kunnen worden toegeschreven.
Maar naast deze mode om een mening uit te dragen zonder zelf je mond open hoeven te doen, bestaan er ook nog merkloze, naamloze, anoniem beschreven T-shirts.
Zo werd ik laatst opgeschrikt door de tekst op de voorkant van het T-shirt van een puberend meisje:

‘het is geel en je kunt er op staan’.
Het antwoord was op haar rug getekend; een geel kuikentje.

Ik had haar duizend dingen willen vragen. Maar de belangrijkste vraag was toch wel; weet je wat je zegt? Of, weet je wat je uitdraagt?

Het is belangrijk wat je zegt. Woorden zijn belangrijk. Met een tekst als boven genoemd creëer je een vijandige, onaardige sfeer. Je stelt namelijk dat iets dat jong, onschuldig, niet weerbaar en kwetsbaar is, pijn gedaan mag worden. Zomaar. Omdat het leuk klinkt.
Omdat je denkt dat het jou daardoor sterk maakt. Omdat je er de lachers mee op je hand krijgt.
Geloof maar niet dat als ik dat meisje een T-shirt aanbied met de tekst: ‘het is geel en je kan het in je handen houden’, en op de achterkant datzelfde kuikentje – geloof maar niet dat ze dat aantrekt!
Daar zit geen grap in namelijk, dat is soft. Ook al is het misschien het liefste dat ze zou willen.

Conversatie:

“Mam, alsjeblieft, mag ik alsjeblieft zo’n heel lief klein geel kuikentje?”
“Nee, schat, niet meer zeuren nu.
Zo’n kuiken wordt groot en dan heb je een kip.”
“Ja maar mam, mam, alsjeblieft. Ik zal ook van die kip houden.”

Niemand wil toch op een kuikentje staan?
Zo’n meisje houdt er toch een levenslang trauma aan over als ik haar vraag te doen wat ze op haar T-shirt suggereert dat grappig is te doen?
Onwillekeurig en onbewust gebruiken we de taal om onszelf in een beter daglicht, in een stoerdere positie te brengen dan we eigenlijk in zitten. We laten niet graag onze onzekerheid zien.
Het is dus lekker als er iemand is die teksten op een T-shirt drukt.
Die hoef je alleen maar aan te trekken en voilà, zonder je mond open te doen geef je te kennen wie je bent. Denk je. Want dat meisje is niet een meisje dat op kuikentjes gaat staan. Dat zag ik zo. Ze had zo’n lief beugelbekkie waarmee lachen bijna onmogelijk werd zonder haar wang aan de binnenkant open te rijten.
Misschien dat het haar eigen situatie was die haar aanzette om een ander onschuldig wezen te pijnigen.
In woorden………

Pauline van Munster is schrijfster. Net als ieder ander heeft zij een stem. En het is deze stem die je gebruikt om jezelf kenbaar te maken. Zij nodigt dan ook iedereen uit om te reageren op de columns die zij schrijft.