Sterven op je eigen manier

Sterven op je eigen manier

Er zijn er veel gestorven op hun eigen manier. Een bijzondere groep mensen vormt daarop geen uitzondering. Eens per jaar, op 20 juni hebben zij hun eigen dag; Roze zaterdag.
Ik heb het over de homoseksuelen.

De homoseksuelen zijn een groep apart omdat de liefde die ze voelen zich richt op dezelfde sekse. Verder zien ze er als alle andere mensen uit; ze hebben gewoonlijk één hoofd, twee armen, twee benen en één hart. Ze bezoeken meestal hun eigen kroegen, bekijken hun eigen films, lezen hun eigen boeken, besteden hun zelf verdiende geld aan zelfontwikkelde smaken wat betreft inboedel, kleding en vertier. En ik kan me de tijd nog herinneren rond de eerste uitbraak van aids, die tot hysterische reacties leidde. Vanaf dat moment hebben homo’s ook hun eigen ziekte.

Overal ter wereld zijn homoseksuelen in de ban gedaan. Overal op deze aarde zijn ze schuw uit de kast gekropen en er weer hardhandig in terug geschopt. Overal in dit aardse paradijs zijn ook homoseksuelen door geweld, door ziekte en door eenzaamheid gestorven.
En zoals het een goede commerciële geest betaamt, is er een homogerichte uitvaartondernemer opgestaan.
Ik kreeg op Roze zaterdag een ansicht met daarop een rits van uitvaartadressen aangereikt. Op deze kaart stonden namen als: www.dezepotisbijgod.nl,www.rozeonderdezode.nl, www.eerstdekastuitdandekistin.nl, www.dezepootisdood.nl enzovoorts.
Het bleek loos alarm. Het bleek een aandachtstrekker. Alle adressen komen uit op één website:www.rozeuitvaart.nl.

Er zijn er al heel wat gestorven en er zullen er nog vele gaan. De cirkel lijkt rond. Naast hun eigen kroegen, hun eigen films en boeken, hun eigen vrienden is er nu ook een eigen onderneming die de laatste wens van homoseksuelen vervult.
Ieder mens die op deze aarde wordt geboren verlangt ernaar om zichzelf te mogen zijn. Ieder mens wordt geboren met de wens om liefde te geven en liefde te ontvangen. Ieder van ons is geboren om te leven en op een goede manier dit leven uit te gaan.

Ik ben er trots op dat er in Nederland ruimte is voor deze vrouwen en mannen. Al zou ik zelf – al jarenlang behorende tot de groep van de damesliefde – niet snel een beroep doen op de mogelijkheid ‘roze’ te worden begraven of gecremeerd. Omdat ik mij met mijn ene hoofd, mijn twee armen, twee benen en één hart, niet anders voel dan andere mensen.

Pauline van Munster is schrijfster. Net als ieder ander heeft zij een stem. En het is deze stem die je gebruikt om jezelf kenbaar te maken. Zij nodigt dan ook iedereen uit om te reageren op de columns die zij schrijft.