Karen Vlieger is sinds mei 2008 (lymfeklier)kankerpatiënt en sinds juni 2010 ongeneeslijk ziek. Zij mocht nog rekenen op drie tot twaalf maanden. Daar zijn in maart 2011 negen maanden van verstreken. Vanaf de eerste dag heeft ze haar ziekte in foto’s vastgelegd of laten leggen door haar partner Arthur. Allereerst om de realiteit onder ogen te kunnen zien. Maar ook om over haar nieuwe leven te kunnen praten met “buitenstaanders” die zich geen idee kunnen vormen van de veranderingen die haar ziekte met zich meebrengt.
Karen: Vanaf het moment dat mijn hoop op leven definitief werd weggenomen verdween mijn toekomstbeeld. Op mijn veertigste ben ik daar niet rijp voor. Het klopt niet. Toch levert het ook een rust op in vergelijking met de zenuwslopende onzekerheid die ik had toen ik nog niet was opgegeven. Een ding is zeker: sinds mijn ziekte is niets meer hetzelfde.
Toen ik hoorde dat ik mijn agenda maar zes maanden schoon moest vegen besloot ik niet alleen maar patiënt te worden. Ik wilde een missie hebben om afleiding te hebben van de ellende die komen ging. Dit type reportage past bij mijn werk en de dingen die ik doe. Nu ik zelf onderwerp werd, hoefde ik alleen maar toestemming aan mijzelf te vragen. Dat was dus eenvoudig. Ik kreeg van mijzelf de volledige vrijheid. Een buitenkansje voor mij als fotograaf.
Een foto zegt veel meer dan woorden. Ik weet zeker dat het voor veel mensen vaak moeilijk is om over kanker te praten. Ik hoop dat mijn beeld en mijn openheid anderen helpt opener te zijn over hun situatie. Er is expres niet zoveel begeleidende tekst bij deze tentoonstelling.
Voordat ik kanker kreeg was mijn leven goed. Er is voor mij niets leuks of positiefs aan kanker te ontdekken. En zeker met de complexe vorm die ik heb en de vele daarbij behorende behandelingen staat alles in het teken van die kanker. Kanker ontneemt je je vrije leven. Hierover krijg je van mij geen optimistische quote.
Arthur (partner): Het is soms moeilijk, bijna onnatuurlijk om te fotograferen als je bloedeigen vrouw zo ligt te lijden. Maar als partner van een kankerpatiënt ben je toch al zo veroordeeld tot de zijlijn. Fotograferen gaf mij wel een ding om te doen waar Karen blij van werd. En dat is veel waard. Daarnaast ontstaat een prachtig autobiografisch document, iets waardevols, zeker als Karen er straks niet meer is. Ik denk dat het mij zeker zal helpen vrede te hebben met onze pech. We hebben alles eruit gehaald en we hebben niet in een hoekje zitten kniezen.
Karen Vlieger (1970) is portret-, reportage- en reisfotograaf. Zij studeerde in 1993 af aan de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunst afdeling Fotografische Vormgeving. Sindsdien is zij werkzaam als freelance fotograaf voor diverse opdrachtgevers.
Op 16 juni 2010, 4 dagen voor mijn 40ste verjaardag, kreeg ik nadat ik was opgenomen in het ziekenhuis, te horen dat er een recidief in mijn hersenen zit. Ik besloot niet meer te willen worden behandeld.
In de aankomende tijd die ik nog heb, wil en ga ik mijn project afronden.
Binnenkort :
– Expositie in “De Haagse Kunstkring“, Denneweg 64, Den Haag van 16-7 t/m 2-8
– Expositie in Galerie Lichtzone, Groningen, september 2011
Eerder verschenen artikelen en interviews in:
– Interview in LINDA. nr. 78. Februari 2011
– Foto’s in Medisch Contact, 11 maart 2011.
– 50+ krant “Oud Hagenaar”, maart 2011
– Di 15 maart 2011, Dagblad TROUW,
de verdieping.
– Wo 16 maart 2011, Dagblad Het Parool.
– Lymfo, maart 2011.
– 22 april, Radio 1 interview in het programma “Twee Dingen”
– zaterdag 4-6-2011, interview in AD-Haagse Courant
EERDER:
– Expositie tijdens “Kanker in Beeld in de Grote kerk in Den Haag, september 2009
– Artikel in Medisch Contact, “Met het oog op morgen”, aug. 2009
– Artikel in p/F “De Zwarte Doos van Vlucht K.L. 15.5.08” , september 2010
– Expositie in Melkweg Galerie te Amsterdam van 17 maart t/m 17 april 2011
Print 
PDF