Carolien Kooi, Hospice medewerkster:
In voor en in tegenspoed
De coördinator vroeg of ik een inzet wilde doen bij een ouder echtpaar waarvan de man een hersentumor met uitzaaiingen had.
Zijn vrouw verzorgde hem thuis maar kon het fysiek niet meer goed volhouden.
Het dag en nacht ritme was meneer kwijt en soms riep hij midden in de nacht om haar hulp.
Om haar te ontlasten was er nu een nachtzorg geregeld en voor de ochtenden zochten ze een vrijwilligster van de terminale thuiszorg zodat mevrouw een beetje kon uitslapen en de dag rustig kon beginnen.
Ik ging er twee ochtenden in de week naartoe.
“Het karakter van mijn Henk is door zijn hersentumor een beetje veranderd,” zo verklaarde zijn vrouw liefdevol. “En als hij iets niet wil wat hij toch moet doen dan moet je mij er even bij halen begrijp je? Ik knikte maar kon mij er op dat moment niks bij voorstellen.
Meneer was soms een beetje opstandig, wat ik merkte als je iets deed wat hij niet wilde. Hij zwaaide dan met zijn armen of pakte je polsen vast.
Door rustig tegen hem te praten en met enige uitleg waarom ik iets gedaan wilde hebben lukte het dan vaak toch.
Op een ochtend was ik samen met de wijkverpleegster bezig meneer te wassen. Hij had er duidelijk geen zin in.
Hij trapte de dekens van zich af en hielt zijn armen stijf langs zijn lichaam. Hij werkte ons behoorlijk tegen.
De wijkverpleegster, die niet voor de poes was, wist meneer met handige grepen toch te wassen. Toen we bij het aantrekken van zijn schone pyjama kwamen werd meneer ook verbaal tegendraads.
Op dat moment kwam zijn vrouw de kamer binnen lopen. Liefdevol ging ze bij zijn bed staan en pakte zijn gezicht vast. Heel rustig zei ze: “Dag lieverd, ben je vandaag in een slechte bui? De dames zouden het fijn vinden als je een beetje mee werkte en ik ook. Dan lig je lekker snel weer in een schoon bedje en kunnen we daarna koffie gaan drinken.”
Meneer keek in de ogen van zijn echtgenote en zijn verbeten blik veranderde van onweer in lente. We konden alles met hem doen terwijl hij naar zijn vrouw bleef kijken.
Wat prachtig om als buitenstaander getuige te zijn van echte liefde. En dat na zoveel jaren, in voor en in tegenspoed.
Print 
PDF