Carlijn Willemstijn:
Hoger dan de hoogste bergtop!
“Kijk schat, dit wil ik” Edwin wijst op het scherm naar een soort parachute in de lucht “Paragliden!” . “Nou, mij niet gezien hoor, dat kan ik nooit met mijn pas geopereerde buik!” Ik loop de kamer weer uit. Edwin blijft echter enthousiast over zijn plan en hij onderzoekt alle mogelijkheden om dit over twee maanden, in Italië te gaan doen.
Op een avond roept hij mij bij de computer.
”Ik ga nu boeken schat, kijk eens…voor nog geen honderd euro maak je zo’n sprong, samen met een instructeur duik je van een berg af!” Pretlichtjes fonkelen in zijn ogen en zijn vinger ligt gereed op de muisknop om zijn reservering te bevestigen.
“Nee stoppp!!! Maak er twee personen van. Ik ga ook!!” zeg ik plotseling.
“He…jij..?? Maar dat kan toch helemaal niet met je buik? Straks zit je stomazakje knel in de touwen en je bent nog maar 3 maanden geleden geopereerd…dat lukt toch nooit…Weet je het zeker?”
“Ja” zeg ik stoer, “ik weet het zeker…doe maar! Als ik toch niet durf of als het te gevaarlijk blijkt te zijn dan kan ik altijd op het laatste moment nee zeggen.”
En zo sta ik 2 maanden later op een berg…
Hoog, heel hoog in Italië.
Het zou een prachtige rustgevende plek zijn voor een picknick met de vergezichten over dorpjes, bergen en het Gardameer maar nu heb ik bibberende benen en de rust is ver te zoeken.
Voordat we naar de hoogste top van de berg gaan worden we verzocht rustig te gaan zitten zodat we kunnen wachten op exact de juiste windsnelheid. De leider van de groep praat met Edwin in het Engels-Italiaans. Op een gegeven moment wendt de instructeur zich tot mij en vraagt in erg gebrekkig Engels:
“Do you have an injury or question, your guide does not speak English so come to me with your injury or your question.”
Verwachtingsvol kijkt hij mij aan…. Ik kijk vragend naar Edwin.
“Ik ga het zeggen hoor, hij moet toch weten dat ik een stoma heb en pas geopereerd ben…voor hetzelfde geld mag het dan niet.”
“Nee tuurlijk, ga je gang…hij moet het weten.”
Jeminee…hoe zeg ik dat? Wat is stoma in het Italiaans…of in het Engels? Daar snapt hij natuurlijk geen bal van! “Eeh, yes…I have something… injury…eeh..well…eeehhm,” begin ik stotterend en stamelend. Zijn wenkbrauwen gaan subtiel omhoog in afwachting van wat er komen gaat. “Well…eeehhm..I have a bag on mij belly, mij stomach…eeehhm…a bag of shit…Is that a problem?”
Edwin slaat dubbel van het lachen. De goddelijke Italiaan kijkt mij verbouwereerd aan, ik krijg een vuurrood hoofd en spring het liefst zo van de berg af. “Ooh, no..is no problem, I understand”, zegt hij bloedserieus. “ When you come to the ground you must not land on your legs but pull in your legs. Your instructor will do the landing”
Niet veel later sta ik op de berg..
Ik ben in tientallen touwen gehesen en ik heb een helm op. Achterop mijn rug lijkt een grote rugzak te zitten maar dat is de instructeur. Als een hobbezak staat hij tegen mij aangeplakt. De instructies zijn duidelijk. Bij 3, 2, 1 moet ik gaan rennen, rennen en nog eens rennen.
En dan hoor ik: “3…2….1.”.
Ik ren. Ik ren of mijn leven er van af hangt. Hoge harstslag van spanning en angst. Adrenaline giert door mijn lijf. Waar ben ik aan begonnen? Waarom moet ik zo nodig meedoen? Dit gaat toch niet met mijn lijf? Waarom…oooh helpppp!
De wind vangt ons, we worden opgepikt en de lucht in gedragen. Ik glij in een soort touwconstructie. We schieten omhoog, de huizen onder mij worden stipjes. De instructeur sjort wat aan de touwen en voordat ik het weet cirkelen we in rondjes omhoog…Steeds hoger en hoger.
En dan is er stilte.
Ik hoor de wind in de doeken. Ik hoor heel in de verte wat koeien en ik kijk om mij heen.
Groene bergen en daar achter het grote blauwe Gardameer met zo hier en daar een stipje wat een boot zal zijn. We draaien rondjes de hoogte in, we maken vaart en hangen weer stil.
Mijn ogen vullen zich met tranen. Kijk mij hier eens hangen. Wie had dit ooit gedacht? Ik heb het gedaan! Wat is dit gaaf! Ik heb het gedurfd! De adrenaline giert door mijn lijf.
De landing gaat perfect en Edwin staat mij trots op te wachten.
Dit was zomaar een dag van mijn vakantie, een dag als zovelen maar voor mij een met een gouden randje. Ik heb vandaag geleerd dat ik nooit meer zomaar “nee” hoef te zeggen bij iets wat ik graag wil. Met een beetje moed en lef kom ik veel verder dan ik zelf had gedacht!
Zelfs hoger dan de hoogste bergtop!
Print 
PDF