Carolien Kooi, Hospice medewerkster:
Hoefgetrappel
Iedere zaterdagmiddag ging er een vrijwilligster van de terminale thuiszorg naar de zorgboerderij in onze stad. Hier wonen zes jongens met een beperking. De jongens verzorgen op hun boerderij een aantal koeien, kippen, en een varken. Ze runnen een klein winkeltje samen met hun begeleider. Een van de jongens was terminaal ziek geworden.
De zieke jongen, die André heette, had aangegeven thuis op de boerderij te willen sterven. De anderen hadden hiermee ingestemd.
Op de zaterdagmiddag dat ik bij André langs ging lag hij in bed. Hij lag te kijken en te luisteren naar de andere jongens die in de woonkamer thee zaten te drinken. André had een kamertje op de benedenverdieping aan de voorzijde van de boerderij. Via het raam keek hij uit over de weg. En als de deur van zijn kamer openstond kon hij de woonkamer inkijken.
Zo hoorde André er gewoon bij. Hij kon alles in de gaten houden, wat hij ook zoveel mogelijk deed. Soms riep hij vanuit zijn kamer iets naar de anderen en kwam er een huisgenoot even bij hem kijken. Dan kreeg hij een aai over zijn bol of werd er iets tegen hem gezegd dat voor mij onverstaanbaar bleef.
Toen de theepauze was afgelopen keerde de rust weer terug in de boerderij. De jongens gingen naar buiten en zouden pas bij het avondeten terugkomen.
André vroeg mij of ik de vitrage van het raam opzij wilde schuiven. Hij keek vanuit zijn bed graag naar alles wat langskwam.
Opeens hoorden we hoefgetrappel.
‘Poarde!’, riep André.
En inderdaad. De plaatselijke stalhouderij reed met een koetsje langs Bij het zien van André stopte de koetsier en zwaaide met zijn zweep in de lucht.
‘Poarden!’, riep André opnieuw en een brede grijns verried zijn liefde voor de dieren.
‘Mooi!’ , riep ik. ‘En wat een aardige meneer die zo zwaait naar jou’.
André maakte mij duidelijk dat hij voor de stalhouder gewerkt had.
“De poarden poetsen.”
Een paar weken later had ik dienst in het Hospice. Ik hoorde in de verte paardengetrappel. Onwillekeurig keek ik naar buiten. Een prachtige begrafeniskoets met twee statige paarden gehuld onder zwarte dekens kwam voorbij stappen.
‘Mooi zeg!’, zei ik tegen de coördinator die naast me was komen staan.
‘Dat is André’, zei ze.
www.fijndatjedrbent.nl
Print 
PDF