Het was Vrijdag 21 augustus 2010
Je bent blij, stuiterblij dat je geen uitzaaiingen hebt in de rest van je lichaam. Na het bericht dat je kanker hebt is dat eigenlijk het enige waar je mee bezig bent. Zit het alleen in mijn borst of zit het ook ergens anders? Logisch dat je je euforisch voelt na zo’n bericht.
Maar de realiteit is hard. Vol goede moed stap je de volgende ochtend het kantoor van de oncoloog binnen om het gesprek te hebben over je het eerste deel van je behandeling: de chemokuur. Al heel snel daarna sta je weer met beide pootjes op de grond, want chemo dat is niet zomaar een dingetje. Chemo is echt heel, heel erg vervelend. Het sloopt je lichaam en er is geen blij ding over te zeggen.
Na het gesprek met de oncoloog ben ik thuis gekomen en direct naar mijn bed gelopen en heb de hele dag met de dekens over mijn hoofd gelegen. Overdonderd en volledig uit het veld geslagen door alle informatie.
Ik krijg 6 chemokuren, drie zogenaamde AC kuren en drie TAC kuren. Het verschil zit hem onder andere dat in de TAC kuur de stof taxoterne zit, die erg effectief is in het vernietigen van foute cellen.
Na de chemokuren moet je tussen de 2 tot 4 weken herstellen en dan volgt de operatie aan je borst. Als je geluk hebt en je tumor is kleiner geworden en dan volgt een borstbesparende operatie. Heb je pech dan gaat dus je borst eraf. Na de operatie volgt een nog een bestralingsronde. Bestraling is het minst erge, dat wil zeggen, niet echt veel nare bijwerkingen en geen pijn. Maar wel iedere dag naar het ziekenhuis, in het ergste geval voor een periode van 5 weken.
Dat is in het kort wat het plan is. Met de casemanager die je krijgt toegewezen tijdens zo’n behandeling zijn kort de bijwerkingen van de chemo besproken. Mijn haar gaat uitvallen, ik zal misselijk zijn, mijn beenmerg wordt aangetast met als gevolg dat je bloedarmoede krijgt en heel moe kunt zijn.
De chemo remt de aanmaakt van snelle cellen, zoals witte bloedlichaampjes, dus je afweer gaat terug naar bijna 0. Je kunt last krijgen van diarree, hartkloppingen, pijnlijke lippen, je hebt geen zin meer in sex, je huid kan uitdrogen, je kunt een tekort aan bloedplaatjes krijgen waardoor je bloed bij elke nies, kuch, plas, poep enzovoort, enzovoort kunt verliezen en je urine kan blauwgroen worden, maar in dat geval moet je wel even met de dokter bellen…
Oh, en dit alles zorgt er ook nog een keer voor dat je een humeurtje krijgt, het zonnetje in huis ben je dan voorlopig ook even niet meer…
Ik denk dat als je het bovenstaande leest gezegd kan worden dat chemokuren misschien nog wel veel en veel meer is dan heel erg vervelend. Hoewel ik absoluut klaar ben voor deze strijd, zie ik er ook erg tegen op. Het is moeilijk om als je dit soort informatie krijgt de humor en de nuancering er nog van in te zien. Maar ik weet dat ondanks alle narigheid, heel moeilijke en vervelende momenten, enorm veel tranen en verdriet er ook zeker zoveel momenten van blijdschap, pret, schuddebuikend lachen, flauwe grappen en geluk zullen zijn. Ik ben een heel gelukkig mens dat ik zoveel fijne en lieve mensen om me heen heb, die er alles aan zullen doen om te zorgen dat er vooral veel blije en goede momenten komen in dit hele verhaal. Ik ben ook blij dat ik dit alles heb kunnen opschrijven want het valt me best zwaar.
En voor nu ga ik enorm genieten met een lunch met mijn zusje en mijn mama. Ga ik morgen met mijn lief een heerlijk weekendje naar Maastricht. Genieten, groots genieten, want dat is waar tenslotte het in het leven om draait!
Print 
PDF