Het was Maandag 27 augustus 2010
Sinds ik mijn leven deel met mijn evil sis merk ik dat mensen in je omgeving op een andere manier met je omgaan.
Omdat ik zelf vol in de achtbaan van de kanker zit heb ik dat niet altijd in de gaten. Het merendeel van de tijd draait het leven heel erg veel om mij.
Maar als je dan je rustmomenten hebt waarin je even niet full-time aan je och en wee hoeft te denken, merk je dus dat in je omgeving mensen moeite hebben met je ziekte.
Wat ik me erg goed kan voorstellen, want wat moet je zeggen?
Wat zou ik doen als één van mijn vriendinnen borstkanker zou krijgen? Hoe moet je dan reageren?
Kanker is een erge ziekte, kanker is een enge ziekte en kanker is een ziekte waaraan je dood kunt gaan.
En als buitenstaander kun je daar dus ook niets aan doen. En dat maakt het praten met iemand die kanker heeft ook best moeilijk. Je wilt heel graag helpen en je wilt heel graag iets doen om het beter te maken. Maar dat kan gewoonweg niet.
Ik weet dat en dat maakt het voor mij ook moeilijk om erover te praten en te antwoorden, want wat moet je nu zeggen op de vraag “Hoe gaat het nu met je?”
Misschien moet ik wel een keuzemenu gaan instellen op mijn telefoon: Kies 1 voor de ins en outs over de onderzoeken, gesprekken en uitslagen van deze week. Kies 2 voor de emotionele verwerking van het hele kankergebeuren. Kies 3 voor de flauwe, cynische kankergrappenlijn en kies 4 voor een koetjes en kalfjesgesprek. Maakt u geen keuze dan wordt de verbinding verbroken en wordt u geadviseerd een jolige kaart te sturen en ontvangt u t.z.t. een reactie terug…
Begrijp me niet verkeerd, ik ben een enorme aandachtsjunk en vind het heerlijk om verrast en verwend te worden met zoveel lieve berichtjes, kaartjes en gesprekken maar ik weet soms gewoon niet zo goed wat ik moet zeggen. En de kanker is niet mijn favoriete gespreksonderwerp maar wel zo allesoverheersend dat het nauwelijks te ontwijken is.
Dat maakt dat ik vrees voor mijn eigen persoontje. Kanker is bigger than life, wat dan ook ten koste gaat van de jolige spring-in-het-veld vrouwtje Bee. Vrouwtje Bee weet namelijk maar al te goed dat ze de afgelopen weken toch een behoorlijk aantal klagerige zeurgesprekken heeft gevoerd. En dat is gewoon niet charmant, maar ook onontkoombaar.
Maar hoe dan wel? Hoe ga je om met iemand die kanker heeft? Blijf me alsjeblieft gewoon bellen, mailen, schrijven en ook vooral vragen naar hoe het met me gaat, ook al weten we allebei soms het antwoord niet.
Blijf ook vragen naar mijn kanker,vertel me wat je wilt weten, ik wil daar altijd antwoord op geven. Ik denk dat door als je er meer over weet, de kanker ook iets minder eng wordt en makkelijker om over te praten.
De machteloosheid in dit verhaal kan ik niet uitsluiten, helaas.
Maar als er iets is wat jullie wel voor me kunnen doen is dat zorgen dat ik niet zwelg in mijn kanker en een zielig hoopje Bee wordt maar strijdbaar en levend, stoer wijf blijf door jullie aandacht en liefde.
Dank je wel.
Reageren? doe het hieronder
Print 
PDF