Het was Dinsdag 28 augustus 2010

Van chemo valt je haar uit. Je wordt kaal. Geen ontkomen aan.
Twee weken na je eerst chemo gaat het beginnen en binnen een week ben je kaal.
Dat is iets waar ik erg ongelukkig onder ben want ik ben heel trots op mijn haar. Ik heb ook mooi, golvend en dik haar, wel grijs, maar hé, daar heb je verf voor.
Vanaf het moment dat ik hoorde dat ik borstkanker had en chemo zou krijgen is het kaal worden geen moment uit mijn gedachten geweest. Het heeft me enorm veel moeite gekost om een afspraak te maken met mijn kapster om mijn lange haar af te knippen.
Ik was er voor mezelf inmiddels wel uit dat kaal worden en plukken lang haar overal om me heen vinden geen goed plan zou zijn, te confronterend. Bovendien na de chemo als mijn haar weer gaat groeien is het ook niet zomaar weer lang, dus dan maar even heel diep ademhalen en toch die afspraak maken om je haar te laten afknippen.
Afgelopen woensdag was het zover, de grote knipbeurt. Doodeng, kon niet ontbijten, kon niet drinken, supernerveus. Had voor mezelf wel een idee van een soort tussenfase haar, zo’n beetje net op mijn schouder maar mijn kapster had daar een ander idee over en zette hup de schaar erin en knipte zo even 30 cm haar eraf. Slik….En daarna bleef ze nog heel veel doorknippen
Over het uiteindelijke resultaat had ik gemengde gevoelens. Ik was heel blij dat mijn grijze haren weer weg geverfd waren en dat ik kekke lichte plukjes in mijn haar had, maar mijn nieuwe bob was veel te kort voor mijn gevoel.
Inmiddels ben ik 4 dagen verder en ben ik gewend aan het nieuwe meisje Bee in de spiegel en vind ik dat ik eigenlijk best leuk haar heb zo. Ik ben ook erg blij dat mijn kapster het initiatief heeft genomen voor dit korte haar, want het maakt het gewoon allemaal wat makkelijker. Ik heb al 30 cm van mijn haar af laten knippen, dus tsja…kaal worden dat zal ik ook wel overleven, zegt dit meisje nu licht optimistisch. Maar goed, voor alles is er een moment. Eén stapje tegelijk.
De positieve reacties van mijn vrienden en vriendinnen zijn zo overweldigend geweest dat ik er absoluut niet aan twijfel dat deze nieuwe coupe me goed staat en het geeft me heel veel zelfvertrouwen.
Vandaag was stap twee in de haarkwestie, het bezoek aan de pruikenboer. Ook niet iets waar je met blijdschap naar uitkijkt maar goed ik te ijdel en te veel vrouw om zomaar opeens met een kaal hoofd rond te gaan lopen. Los van het feit dat het dan toch voor de hele wereld wel erg duidelijk is dat je een kankerpatiënt bent, ook niet iets waar zomaar naar buiten stapt.
Ik ben een wat eigenzinnig tiepje en doe graag de dingetjes op mijn manier. Ik had voor mezelf bedacht dat ik een bezoek aan de pruikenboer toch alleen goed kon doorstaan in het gezelschap van mijn beste vriendinnen. Hun aanwezigheid zou er voor mij voor kunnen zorgen dat dit alles minder confronterend zou zijn, de drempel lager zou zijn en we “gewoon” kletsend en keuvelend mijn pruikje zouden kunnen uitzoeken. Bovendien, ze kennen me ruim 20 jaar, betere adviseurs kun je niet hebben. En tsja, dat zo’n pruikenmevrouw dan in een kamertje zit voor kwebbelende vrouwen,soit,mijn feestje
Ik ben erg blij dat ze er waren met mij daar in de pruikenwinkel. We hebben heel veel gelachen, ik heb echt een aantal heel foute pruiken opgehad maar ook een paar heel mooie. Ik ben ook tot de conclusie gekomen dat de pruik die ik straks ga dragen voor buitenstaanders nauwelijks te onderscheiden zal zijn van echt, normaal haar. En dat geeft me een goed gevoel. Weer een haarhobbel overwonnen.
Er moeten van de week nog een paar andere modellen en kleuren gepast worden maar ik ben er zeker van dat ik straks een puik pruikje op mijn bolletje heb, waarmee ik zorgeloos door de wereld kan stappen.

marinella

Reageren? doe het hieronder

PDF