Het was Dinsdag 10 augustus 2010
Dinsdag is het vandaag. Een “vrije”dag, dat wil zeggen dat ik geen afspraken of onderzoeken in het ziekenhuis heb. Maar echt vrij voel ik me niet. Het leven trekt zo’n beetje aan me voorbij en voor echt genieten moet ik enorm mijn best doen.
Het is even gedaan met mijn optimisme voor beginners, mijn frisse kijk is even zoek en er is groot geklaag. Zoals over gisteren bijvoorbeeld, de PET-scan. Geen onderzoek waarbij je pijn hebt,het is hooguit wat ongemakkelijk. Maar het nare van het ondergaan van een PET-scan zit hem in het effect dat dit onderzoek heeft op je denkende gedeelte van je lichaam, je hoofd dus.
Bij een PET-scan lig je ongeveer 1 1/2 uur doodstil, je mag absoluut niet bewegen, in een afgesloten ruimte waarin je bewaakt wordt door camera’s en je mag niets. Niet lezen, maar goed dan kan je ook niet doodstil liggen. Geen muziek luisteren, begrijp niet goed waarom, het zou enorm helpen namelijk maar misschien zijn ze bang dat je mee gaat zingen of bewegen. En je mag niet praten, maar dat is niet zo heel moeilijk want er is niemand om mee te praten.
Dus daar lig je dan, doodstil. Natuurlijk krijg je jeuk en wil je krabben, en ook moet je hoesten, niesen en heel erg plassen. Maar het ergste is wel dat je in zo’n kamer zonder ramen, met witte muren en een systeemplafond toch al vrij snel gaat denken, piekeren en nog veel meer denken. Niets in de buurt om je af te leiden van alle enge, nare en vooral negatieve gedachten die volledig los gaan in je hoofd. Ik vond het verschrikkelijk.
Ik had gisteren bij thuiskomst ook een enorm woeste donderbui, ik voelde me enorm zielig en eenzaam. En dat terwijl ik nog werkelijk helemaal niets heb meegemaakt. Ja, klopt, ik weet dat ik kanker heb, maar voor de rest voel ik me nog steeds goed.
En als er voldoende afleiding is, is het eigenlijk alsof het allemaal een boze droom is.
Morgen om half 9 weer een volgend ziekenhuisbezoek. Daarna zien we wel verder, dag voor dag, dat is wat het is.
Print 
PDF