Het was 24 augustus 2010
Als een goede moeder betaamt heb ik mijn kinderen over van alles en nog wat voorlichting gegeven,over sommige onderwerpen misschien iets teveel maar teveel, dat is tenslotte je taak als ouder. Maar ik had nooit gedacht dat ik mijn kids nog eens voorlichting zou moeten geven over borstkanker, mijn borstkanker.
Het is een van de heftigste en moeilijkste dingen geweest die ik tot nu toe heb moeten doen. Je wilt als moeder niets liever dan dat je koters zo zorgeloos mogelijk opgroeien.
Mijn dochter die vandaag voor het eerst naar Rotterdam is naar de lerarenopleiding om voortaan als echte student door het leven te gaan. Mijn zoon die vandaag verder gaat met 5 gymnasium en vooral de stoere surfdude wil zijn. Mijn pubers moeten optimaal kunnen genieten van hun leven en het feit dat ik aan het begin sta van een lange, vervelende en moeilijke weg maakt me bang voor het behoud van hun zorgeloosheid.
Aan de andere kant kun je de realiteit niet ontlopen en denk ik dat openheid van zaken de enige manier is om door dit proces heen te komen. En dus hebben mijnheer Bee en ik, tijdens ons uitgebreide zondagsochtendontbijt, HET gesprek gehad met onze kinderen.
Natuurlijk waren ze al wel op de hoogte dat er bij mij borstkanker was geconstateerd maar tot een uitgebreide gesprek hierover is het nog niet gekomen. Ik zat zelf ook nog midden in de mallemolen van de onderzoeken, uitslagen en gesprekken. Je kunt weinig meer vertellen als je zelf nog niet alles weet.
Afgelopen zondag kon dat dus wel: Jongens, borstkanker sucks. Ze weten inmiddels net zoveel als mijnheer Bee en ik. Ze weten van de bijwerkingen, van de aanslag die het doet op je lichaam en van de lange tijd die het gaat duren voor ik weer beter ben. Maar ze weten vooral ook dat ik weer beter ga worden en dat hoe beroerd ik me ook voel, altijd mijn best zal doen om er voor hun te zijn, als mama, als huisgenoot en de diva die graag haar kopje thee op bed wil hebben.
Je kijkt naar je kinderen als kinderen maar vergeet soms ook dat ze misschien wel meer mens zijn dan dat je je ooit gerealiseerd had. Mijn kinderen zijn groot, ze zijn sterk en ze zijn vooral bewonderenswaardig lief en loyaal.
Voor mezelf is het duidelijk, ik wil leven! Maar ook voor dappere dochter en sterke zoon, ik wil leven voor hun, en voor mijn lief. Zij zijn het die mijn leven tot een werkelijk feest maken.
Ik ben zo blij om ze om me heen te hebben, mijn stomme, idiote pubers. Met hun gegiechel, hun enorm flauwe grappen, hun onhandigheid, hun uiterst bijzondere kijk op de wereld en hun vermogen om voor ieder probleem de meest onpraktische oplossing te bedenken die mogelijk is.
Hun gestuiter zorgt er op dit moment voor dat mijn evil sis even niet in het middelpunt staat.
En dat is puur genieten.
Reageren? doe het hieronder
Print 
PDF