Het was 14 september 2010
Aan het eind van vorige week begon ik langzaam op te krabbelen uit mijn “kwakkeldal”
Zaterdag was echt een topdag, voelde me goed, op wat ongemakjes na, maar geen divadut en volop bezig met allerlei klusjes en dingetjes. Het maakt me enorm blij want het gaf me het gevoel er weer bij te horen en weer stukken uit mijn eigen leven op te pakken in plaats van de “zieke” te zijn. Nog steeds geen enorme hoogtepunten maar zaterdag groeide mijn vertrouwen voor de rest van de komende week. Zondag was geweldig! Omdat we gewoon heel te vieren hadden zijn we met de kids gaan brunchen in het Kurhaus,super! Alleen thuisgekomen stortte ik toch behoorlijk in. Ben bekaf mijn bedje in gekropen, gewoon even tukken en dan weer vrolijk verder, toch?
Maar maandag werd er opeens zomaar onverwacht op de rem getrapt en niet zo beetje ook!
Duh? Hoe kan dat nou? Ik wilde gaan shoppen en lekker koffiedrinken bij Bagels and Beans, ik moest nog zoveel doen maar mijn lichaam zei nee. De ongemakjes van de dagen ervoor, het brandende maagzuur en de diarree, waren nu geen ongemakken meer. Sterker nog, ik had zoveel last dat ik toch voor de zekerheid maar even bij de huisarts ben langs gegaan. Het zijn de bijwerkingen van mijn penicillinekuur die opspelen. Door mijn verminderde afweer is er kennelijk ook een vrije ruimte in mijn lichaam waar deze bijwerkingen zich volledig kunnen uitleven.
Maandag is een ik-lig-in-mijn-bed-met-de-dekens-over-mijn-hoofd-en-laat-me-vooral-met-rust dag geworden. En daar baal ik behoorlijk van. Hoewel ik weet dat ik kanker heb, lijkt het gewoon niet door te dringen tot me. Ik baal dat ik mijn “oude” leventje kwijt ben, dat ik bij het minste of geringste als een oud wijf weer terug kruip in bed met allerlei kwaaltjes en dat ik aan mezelf niet kan waar maken dat ik van iedere dag optimaal moet genieten en vooral veel moet lachen. Kortom vrouwtje Bee leeft even met zichzelf in de contramine.
Ik hoop dat ik deze week de kracht in mijzelf vind om te accepteren dat het soms gewoon niet gaat zoals ik wil, dat ik niet altijd heel stoer en groot kan zijn, dat er nog heel veel dagen gaan komen die aan me voorbij zullen gaan als oh-dat-was-ook-een-dag en dat ik beter naar mijn lichaam leer te luisteren. Want alleen dan kan ik deze strijd winnen.
Reageren? doe het hieronder
Print 
PDF