Gevoelens hebben kleur

Gevoelens hebben kleur

Sinds kort kan ik naar mezelf kijken. Het is heel eenvoudig. Ik richt mijn ogen naar binnen en zie in mijzelf. Ik volg de adem door mijn luchtpijp naar mijn longen. Mijn longen zetten uit, en zinken in. Ik focus op mijn buik en ervaar een ruimte grenzeloos groot en donker. Als ik beter kijk beweegt er zich van alles binnen in. Ik visualiseer mijn hart, zie het kloppen. Ik voel de opgewondenheid, de drang van dit orgaan om zich te demonstreren – en onwillekeurig moet ik er om lachen.

Het is een groot gebied, de ruimte tussen hart en venusheuvel. Technisch gezien houdt het de volgende organen in bedwang: de maag, de baarmoeder, de eierstokken, de dunne darm, de lever, de galblaas, de nieren, de bijnieren, de blaas, de alvleesklier, de dikke darm. Je zou denken dat er geen plaats voor gevoel meer is. Toch wordt gezegd dat daar, in het holst van alle bedrijvigheid, zich het ware leven bevindt.
Hoe ziet een gevoel eruit? Ik heb hem nooit gezien. Ik heb de uitwerking gezien en ervaren, maar de vorm, zijn massa, zijn gewicht ken ik niet. Ik heb nog nooit een gevoel in mijn hand gehouden.
Toch weet ik dat ze er zijn. Ik voel ze kruipen door mijn buik. Ik voel ze drukken op mijn hart. Ik voel ze trekken aan de spieren van mijn tranen. Ik hoor ze onze stem inkleuren.

Een vrouw naast mij aan een tafel spreekt over uitblijven van de liefde, over alleen aan een strand, over alleen ’s avonds eten. Zij spreekt in trage blauwe woorden van eenzaamheid. Mijn moeder aan de telefoon verhaalde over een zieke buur, over pijn en slechte vooruitzichten. Haar scharlaken rode woorden vloeide door de hoorn. Ik voelde paarse smart.
Als ik huil, huil ik pastel getinte tranen. Als jij boos bent kleur je je omgeving zwart. Als zij lacht dan schatert ze alle kleuren geel – alsof ze een bos zonnebloemen tovert in de lucht. Als zijn lief hem kust, zucht hij wijnrode woorden van geluk. En vroeg in de avond fluistert een moeder haar kind babysokjesblauwe woorden toe voordat het gaat slapen.

Gepassioneerd rood, woedend groen, zingend oranje, donkerblauw verdriet, zeurend bruin ongenoegen, zacht roze tevredenheid. Sinds kort zie ik wat voor een kleurrijke wezens wij eigenlijk zijn. Wij zijn ware levenskunstenaars; we schilderen onze eigen taferelen, met zelf gekozen kleuren op het doek dat Leven heet.

Pauline van Munster is schrijfster. Net als ieder ander heeft zij een stem. En het is deze stem die je gebruikt om jezelf kenbaar te maken. Zij nodigt dan ook iedereen uit om te reageren op de columns die zij schrijft.