Een nieuw onderzoek
Vorige week maandag onderging ik een uitgebreid darmonderzoek in het ziekenhuis. Ik had namelijk al een aantal maanden ‘last’ van licht bloedverlies, zonder duidelijk aanwijsbare oorzaak. De oncoloog leek het zinvol om te achterhalen of dit mogelijk uit mijn darmen vandaan kwam. De enige optie die nog over was. Het voelde erg vertrouwd om weer in het ziekenhuisbed te liggen. Ik kreeg een infuusnaald in mijn hand, waar de vloeistof in gespoten zou worden die mij wat zou versuffen. Ook werd ik aangesloten op de hartslagmeter en bloeddrukmeter. Al die piepgeluiden van de apparatuur om mij heen maakten het ziekenhuisgevoel compleet.
Twee dagen ervoor was ik al gestart met het slikken van laxeerpilletjes en een dag later met het drinken van drie liter laxeervloeistof. Een gigantische hoeveelheid voor iemand als ik die net aan de 1,5 liter drinken per dag komt. De dag voor het onderzoek mocht ik ook niks meer eten. Toch verbaasde ik me erover hoe goed ik mij die dagen heb gevoeld.
Vrijwel precies op de aangegeven tijd was ik aan de beurt voor het onderzoek. Ik kan me herinneren dat ik een groot deel van het onderzoek mee heb gekeken. Ik vroeg me steeds af wanneer het roesje zou gaan werken, dat ik inmiddels al even daarvoor ingespoten had gekregen. Ik hoorde de artsen met elkaar overleggen tijdens het onderzoek.
Eenmaal weer terug op de dagopname was het hele onderzoek één hele vage herinnering. Als in een droom. Ik vroeg me af of het echt was gebeurd. Ineens vroeg ik mij af wat de uitslag was van het onderzoek. Na even nadenken kon ik me vaag herinneren dat de arts had gezegd dat ze niks hadden gevonden. Ik keek op het uitslagformulier dat naast mij lag op een kastje. Daarop stond: ‘Geen zorgen maken dus! Met vriendelijke groet.’Gelukkig, ze hadden dus echt niks gevonden. Het lichte bloedverlies bleek dus ook niet ernstig. Waarschijnlijk heeft het te maken met het knappen van bloedvaatjes zodra ik last krijg van een lichte verstopping in mijn darmen.
Die verstoppingen zijn nog te wijten aan de chemo’s die ik heb ondergaan. Gelukkig valt hier goed mee te leven.
Esther Dommerholt
Reageren? doe het hieronder
Print 
PDF