Carolien Kooi, Hospice medewerkster:
Een mooie afsluiting
Ik kwam inmiddels al een tijdje bij Lucas, vader van twee jonge kinderen met een hersentumor.
Hij stotterde door de tumor verschrikkelijk.
Het was daarom erg lastig voor hem om een gesprek te voeren.
Meestal, nadat we elkaar hadden begroet en aan de koffie zaten begon ik een gesprek over de dingen die ik die week had beleefd.
Mijn gesprekken gingen over mijn middelbare schooltijd, opvallende leraren, vrienden van toen of over mijn opleiding, wat er in de stad gebeurde en dat soort zaken.
We kwamen uit dezelfde stad en hadden ongeveer dezelfde leeftijd. Veel herkende hij en soms moest hij lachten of had een korte aanvulling. Lucas lag voornamelijk nog in bed.
Op mijn vaste dag in de week belde ik weer bij het huis van Lucas aan.
Zijn vrouw deed open en schrok een beetje toen ze mij zag.
Ik zei: “Je hoeft van mij niet te schrikken hoorâ€.
Ze legde uit dat ze vergeten was mij af te bellen. Lucas was in het weekend overleden.
Ik condoleerde haar en wilde weer weggaan toen zij mij vroeg of ik toch nog even van Lucas afscheid wilde nemen? “Hij vond het altijd zo gezellig als je kwam en ik denk dat hij het ook fijn zou vinden om van jou afscheid te nemenâ€.
Ik liep achter haar aan de woonkamer in.
Ik zag dat de kist waar Lucas vredig in lag in het midden van de kamer stond. Zijn twee kinderen speelden met autootjes over en om de kist. Waxinelichtjes om hem heen.
Zijn vrouw zette twee stoelen ieder aan een kant van Lucas.
En terwijl hij tussen ons in lag vertelde zij, onder het genot van koffie, hoe ze elkaar 10 jaar geleden hadden ontmoet en haalde veel dierbare herinneringen op.
Na een uur ging ik voldaan weg. Wat een mooie en dierbare afsluiting.
Print 
PDF