Carolien Kooi, Hospice medewerkster:
De ketting met de kiezeltjes
Ik kwam al een tijdje bij Leo, een man met een hersentumor, die in een rolstoel zat. Op goede dagen gingen we altijd naar buiten om een stukje te wandelen langs de dijk of door het dorp. Het was vandaag een goede dag en Leo vertelde mij dat zijn vrouw binnenkort jarig was.
“Ze doet altijd zoveel voor mij en de kinderen en het is zo’n flinke vrouw. Ik zou haar graag iets moois willen geven”.
Ik vroeg Leo waar hij aan zat te denken.
Hij had werkelijk geen idee.
“Dan zit er maar één ding op”, zei ik. “We gaan naar de stad op onderzoek uit. Daar zijn veel winkels en vinden we vast iets leuks”.
Leo was al in geen jaren in de stad geweest maar het idee stond hem wel aan.
Zo gezegd zo gedaan. Anderhalf uur later stonden we in dé winkelstraat van de stad. Ik merkte al snel dat je als duwer ( bestuurder) van een rolstoel sterk en handig moet zijn om al die smalle winkeltjes in te komen en niet geheel onbelangrijk, de obstakels in die winkeltjes te ontwijken!
Ik duwde Leo op een goed moment een bijouterie winkeltje in. In het midden stonden allemaal draairekjes met kettingen en armbandjes eraan en rechts van ons, tegen de muur, nog meer pracht en praal. De rolstoel paste er maar net tussen. Heel langzaam en behoedzaam duwde ik Leo door het gangpad. Hij keek zijn ogen uit! “Niet te snel rijden”, commandeerde hij.
Ik voelde mij enigszins opgelaten omdat niemand ons meer kon passeren.
Aan het einde van het gangpad kon ik Leo nog net om een standaard met kettingen heen draaien om vervolgens via het linkerpad weer retour de winkel uit te gaan. Hier lagen en hingen aan de raamzijde nog meer kettingen in vitrines gedrapeerd.
Plots riep Leo: “Hoooo”.
Hij zag een ketting met hieraan vrij grove kiezelsteentjes in de kleuren wit en grijs.
“Hoe vind je die?” vroeg hij mij.
Verguld keek hij achterom en aan zijn gezicht kon ik zien dat hij de ketting prachtig vond!
“Echt iets voor Ireen!”riep hij.
De winkeljuffrouw had ons de hele tijd goed in de gaten gehouden en kwam nu bij ons staan. Ze vroeg of we enige hulp nodig hadden. Dat hadden we en Leo vroeg de ketting met de kiezeltjes uit de vitrine te halen. Mevrouw pakte de ketting en gaf hem aan mij. Ik gaf hem aan Leo die hem grondig bekeek en betaste.
“Hij is voor zijn vrouw”, verklaarde ik de winkeljuffrouw die het even niet begreep.
Leo kocht de kiezelketting.
En zo kwamen we terug uit de stad. Glunderend bekeek Leo het mooi ingepakte cadeautje en vroeg mij het te verstoppen in de gangkast.
Op de verjaardag van Ireen vroeg Leo bij het ontbijt of ze even in de gangkast wilde kijken of daar iets voor haar lag.
Er volgde haar een enorme verrassing. In geen jaren had Leo een cadeautje voor haar gekocht, simpelweg omdat hij dit niet zonder hulp kon. Nu was hij zonder dat Ireen het wist de stad ingegaan… !
Of ze de ketting nou echt mooi vond of niet, ze wilde hem geenszins ruilen. Ze vroeg wel tien keer aan Leo waar en hoe hij de ketting had gekocht. En zoals iedere kerel vertelde hij keer op keer trots het verhaal aan zijn vrouw en dat hij de ketting zelf had uitgezocht.
Leo is inmiddels al naar de overzijde, maar Ireen draagt de ketting nog regelmatig en met heel veel liefde!
Print 
PDF