Carolien Kooi, Hospice medewerkster: Een vooruitziende blik Ik kwam al een tijdje bij Els, een vrouw met een hersentumor in een vergevorderd stadium. Tijdens het scrabbelen, wat we altijd deden, vroeg ze me een keer wat ik zoal in mijn vrije tijd deed. Ik vertelde haar dat ik bezig was met het mee organiseren …
Print 
PDFVroeger, toen alles nog bedacht en gebouwd moest worden, bestond het idee van een eigen stem nog niet. Niemand had een eigen stem. Men luisterde gezamenlijk naar de stem van God. Dat die geïnterpreteerd en vertaald werd door mannen was een bijkomstigheid. De stem van God, zo vonden zij, was te vinden in de stilte. …
GEZOCHT: IK LEEF (VOORT) Iedere levende ziel die hersendood wordt verklaard is een geliefde orgaandonor. Pompende harten, zuiverende nieren, reinigende levers en ademende longen liggen in een warm lichaam te wachten tot het sein Donatie op groen wordt gezet. Ik leefde altijd in de veronderstelling dat mijn organen alleen bij anderen terecht konden komen als …
Carolien Kooi, Hospice medewerkster: Omdat het moet van mijn dochter De coordinator vroeg mij of ik naar een oudere, alleenstaande man wilde gaan met longkanker. Zijn dochter paste gewoonlijk op haar vader maar wilde overdag naar haar werk. Ze woonde naast haar vader en de last werd haar inmiddels te zwaar. Ze deed al …
Carolien Kooi, Hospice medewerkster: Het afscheidsschilderij Tjitske was een kunstzinnige Friese vrouw van middelbare leeftijd. Moeder van vier, relatief jonge kinderen en ze had borstkanker in een vergevorderd stadium. Haar man wilde graag aan het eind van de ochtend naar zijn werk. Hij deed dit om zijn gedachten te ordenen en om even uit …
Intimiteit in een kort jasje ‘Een beetje chauffeur houdt van spanning’ lees ik op de achterkant van de rijdende vrachtwagen voor mij. Onder de tekst is een levensgrote foto afgedrukt van een dame. Ze draagt enkel een colbertjasje over haar blanke naakte huid. Half open zodat je de rondingen van haar borsten ziet maar nog …
Carolien Kooi, Hospice medewerkster: Het houten Juk Tijdens de intervisie kwam het gesprek op meneer van Boom. Hij lag al meer dan drie maanden in ons Hospice en werd niet zieker. Knal geel was hij het hospice ingekomen en moest nu binnenkort, met een gezond wit kleurtje, ons hospice weer uit. Op onverklaarbare manier …
De man met de dubbele ring Ik zie hem naderen vanachter een boom. Een opgewonden uitdrukking op zijn tanige gezicht. Hij is niet groot. Op leeftijd. Op een ouderwetse fiets, zo’n degelijke met trommelremmen. Het chroom glimt, een lamp die nog aangedreven wordt door een dynamo steekt groot af onder het breed uitlopende stuur. Er …
Carolien Kooi, Hospice medewerkster: Een mooie afsluiting Ik kwam inmiddels al een tijdje bij Lucas, vader van twee jonge kinderen met een hersentumor. Hij stotterde door de tumor verschrikkelijk. Het was daarom erg lastig voor hem om een gesprek te voeren. Meestal, nadat we elkaar hadden begroet en aan de koffie zaten begon ik …