Carlijn Willemstijn:
Inspiratie
Doodse stilte in de zaal.
Iemand kucht. Iemand gaat verzitten. Een ander snuit zijn neus.
Ik sluit mijn power point presentatie af.
“Dit is de reden dat Stomajong moet bestaan. Om een verschil te kunnen maken voor de jonge stomadragers in Nederland. Bedankt voor jullie aandacht.”
Een daverend applaus verspreidt zich door de zaal. Er gaan zelfs mensen staan. Ik ben geroerd en voel een brok in mijn keel die ik snel weg slik.
Ik sta als gastspreker op een symposium van V&VN waar ruim tweehonderdvijftig stomaverpleegkundigen aanwezig zijn. Ik ben uitgenodigd om te komen vertellen over het belang en de doelstelling van Stomajong (onderdeel van de Nederlandse Stomavereniging, waar ik voorzitter ben van deze jongerentak).
Wie had twaalf jaar geleden kunnen denken dat ik hier nu zou staan als boegbeeld van Stomajong? Ziek, boos, mager, wanhopig, zwak en versuft van de pijnstillers….dat was de Carlijn van twaalf jaar geleden. En zie nu; in volle glorie sta ik stralend en dol enthousiast voor de zaal. En nog belangrijker; in goede gezondheid! Na afloop sta ik maar liefst tweehonderd handjes te schudden. Iedereen wilt mij persoonlijk bedanken voor het ontroerende relaas dat ik heb gehouden over Stomajong en haar leden.
Zodra ik in de auto ben gestapt en de cd van DI-RECT door de auto schalt gaan mijn gedachten naar alle sterke stoma jongeren die ik goed kende maar vandaag niet heb genoemd.
Inez; ze werd slecht vijfendertig jaar. Lucia eenendertig. Willemijn achtendertig. Evelien zesentwintig. Boris vierentwintig en Tim dertig. Ik leerde ze kennen via mijn vrijwilligerswerk bij Stomajong. Stuk voor stuk krachtige jonge mensen die hun ziekte te boven wilde komen.
“Weet je Carlijn, als ik straks beter ben wil ik mij net als jij aansluiten bij Stomajong. Ik wil graag vrijwilliger worden en iets betekenen voor andere jonge meiden met kanker” dit zei Lucia. Nog geen maand voordat de uitzaaiing bekend werd. Krap een jaar later is zij overleden.
“Ik ben wel handig op de computer, zal ik voor de stomavereniging een chat mogelijkheid creëren die goed afgeschermd is?” vroeg Tim. Toen ik hem twee maanden later belde bleek zijn telefoon het niet te doen. Toen ik uit ging zoeken hoe dat kwam bleek zijn nummer niet meer te bestaan….Tim was inmiddels gecremeerd. De chat groep is nooit gekomen.
En dan Inez. Voor iedereen had zij een lief woord vol hoop en troost. Maar het leven was loodzwaar voor haar, daar kon geen woord van troost tegenop. De spreekwoordelijke klappen van de zweep waren verwoestend. Steeds weer werd zij onderuit geschopt door operaties, tegenslagen en complicaties. Inez besloot dat het genoeg was geweest. Met stille trom piepte zij er tussenuit. Een briefje voor haar nabestaanden op de keukentafel. Regie in eigen hand.
Zanger Marcel van DI-RECT brult zijn teksten door de speakers, rechtstreeks mijn hart in:
“Taste the sour from my eyes, my face is raw with salt”
Op dat moment realiseer ik mij dat de tranen over mijn wangen stromen.
Ik ben uitgeput na de dag van vandaag. De vermoeidheid van mijn presentatie vermengd zich met het leed wat ik vaak zie bij jonge zieke mensen. Tijdens de honderd kilometer durende rit naar huis maak ik de balans op. De balans van mijn leven. De balans van mijn werk en mijn doel. De balans van al die jongeren die op de rit geholpen worden door Stomajong en die paar die we helaas verliezen aan hun ziekte.
Gelukkig slaat die weegschaal altijd door naar de goede kant: de kant van het leven, de gezondheid, de levenskracht die veel jongeren krijgen na hun ziekte. Daar doe ik dit voor, maar nooit zonder de overleden kanjers in mijn achterhoofd te houden. Soms piepen ze even naar de voorgrond, zoals nu. Ook zij horen er bij. Vooral op zo’n geslaagde dag als vandaag! Al zijn zij niet meer lijfelijk aanwezig, ze vormen een grote inspiratiebron voor mij. Ook zij zijn de kanjers van stomajong!
Reageren ? Dit kan onderaan de pagina
Print 
PDF