Heimwee

Vorige week was ik in het ziekenhuis voor het maken van een tweetal röntgenfoto’s. De botkwaliteit werd gemeten van mijn onderste ruggenwervels en mijn heupen. Hoewel het een eenvoudig onderzoek was, was ik toch erg gespannen. Een half uurtje na het onderzoek zat ik bij de oncoloog. Hij vertelde mij, na het hebben gezien van de foto’s, dat mijn botkwaliteit te hard achteruit gaat. Hier schrok ik wel een beetje van, maar de oncoloog leek niet heel erg onder de indruk. Dat stelde mij weer gerust. Hij schreef me een tweetal extra medicijnen voor. Deze kon ik direct ophalen bij de apotheek. Ik glimlachte in mezelf. Dit betekende dat ik nog even wat langer in het ziekenhuis kon blijven. Nog steeds voel ik me in het ziekenhuis erg thuis en wil ik er zo lang mogelijk blijven. Dat is waarschijnlijk lastig te begrijpen voor een buitenstaander en ik onderneem ook weinig pogingen meer om het duidelijk te maken aan iemand die dit niet begrijpt. Zodra ik denk aan het ziekenhuis krijg ik een gevoel van heimwee. Dan zinkt mij de moed in de schoenen en zie ik ineens de dag somber en zwaar in. Het kost me enige moeite om mezelf weer bij elkaar te rapen. Toen ik de apotheek van het ziekenhuis uitliep wilde ik ook nog niet naar huis. Ik ben het restaurant ingelopen om een kop koffie te halen, maar ik vond het er te druk. Ik ben maar gaan zitten op een bankje in de centrale hal en ben de bijsluiters van de medicijnen gaan lezen. Ondertussen keek ik naar de mensen die voorbij kwamen. Ik keek naar de hoofduitgang. Zodra ik daar doorheen was zou ik weer in de gewone wereld zijn. Dat wilde ik liever niet. Toch pakte ik mezelf bijelkaar en ben al zigzaggend naar de hoofduitgang gelopen. Een paar meter voor de hoofduitgang keek ik achterom. Ik wilde niet weg, maar had geen reden meer om langer te blijven. Met een triest gevoel verliet ik het ziekenhuis. De oncoloog wilde me over twee maanden weer zien en ik sprak met mezelf af dat wanneer ik echt graag weer even terug wilde, ik mezelf dat toestond. Al was het maar om een kop koffie te drinken en vervolgens weer weg te gaan. Dit zorgde ervoor dat ik het iets meer zag zitten om weer richting mijn auto te lopen.
De dagen hierna heb ik veel last gehad van heimwee.. en nog steeds heb ik er last van. Veel erger dan de afgelopen ziekenhuisbezoeken. Komt omdat de oncoloog iets bij mij heeft vast gesteld wat ik niet heb gevoeld. Mijn lichaam heeft mij weer in de steek gelaten. Zo voelt dat althans voor mij. Om die reden is de paniek ook regelmatiger aanwezig dat ik dan misschien ook wel weer opnieuw ziek ben. Ik weet dat dit niet logisch is, maar praat dat maar eens uit mijn hoofd. De ervaring zal moeten leren dat ik gezond ben en blijf.

esther Esther Dommerholt

Reageren? doe het hieronder

PDF