Carlijn Willemstijn:
Lekker wijf
“Wie ben ik nog zonder wie ik was?” Met grote ogen kijkt ze mij vragend aan. Ik laat haar zin even op mij inwerken voordat ik antwoord wil geven. Zij ziet mijn worsteling met het vormen van de juiste woorden en vervolgt:
“Tja, ik bedoel, ik was altijd goed in mijn werk, ik was een lieve zorgzame moeder, een gezellige partner en een bezige bij voor mijn vriendinnen. Dat is allemaal weggevallen. Wat blijft er nog van mij over?” Haar ingevallen gezicht trilt. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Voorzichtig stamel ik wat troostende woorden.
“Tuurlijk ben je dat allemaal nog steeds. Je kinderen vinden je de liefste moeder van de wereld, je man draagt je op handen en je vriendinnen lopen hier de deur plat omdat je er ook altijd voor hun bent geweest in moeilijke tijden. Je bent zo geliefd Katja, trek je daar aan op!”
Ze knikt voorzichtig maar ik zie in haar ogen dat ze mijn antwoord niet bevredigend vindt. Ze draait haar hoofd naar het raam en staart de tuin in. Alsof ze daar het antwoord kan vinden op al haar vragen.
Ik snap haar worsteling maar al te goed met het grote verschil dat zij haar dood nadert en ik mijn leven juist weer opbouw. Toen ik drie jaar geleden na een flinke operatie te kampen kreeg met complicaties dacht ik ook dat ik nooit meer kon worden wie ik was. Ik had mijn baan verloren, mijn geliefde sport kon ik lichamelijk niet meer uitvoeren en we maakten de keus om kinderloos te blijven wegens mijn gezondheid. Mijn dagen bestonden uit pijn en uitkijken naar behandelingen in het ziekenhuis. Mijn wereld werd kleiner. Mijn lichaam slapper. Collega’s had ik niet meer. Ik miste de dagelijkse babbel over werk maar vooral over ditjes en datjes. Omdat ik nog een leven voor mij heb ging bij mij al gauw de knop om. Ik probeerde het hoogst haalbare uit mijn dagen te halen met vrijwilligerswerk, met één activiteit per dag buitenshuis en balans zoeken met in- en ontspanning. Nu kan ik zeggen dat mij dat is gelukt.
Voor Katja is het echter anders. De kracht om te vechten voor haar toekomst, door te kijken naar de mogelijkheden die er nog wel zijn, is weggevallen. Zij heeft namelijk geen lange toekomst meer. Zij heeft iedere dag meer zorg nodig. Zij krijgt iedere dag meer medicatie. Als haar kinderen uit school komen en op haar bed kruipen voor een knuffel verbijt ze de pijn die de druk van de kinderen op haar matras geeft. Niet alleen de fysieke pijn wordt stilletjes verbeten. Ook haar mentale pijn uit zij niet. Ze wilt de optimistische, goed verzorgde Katja blijven die ze was, niet alleen voor zichzelf maar juist voor haar gezin.
“Tot het einde wil ik de Katja blijven waar mijn man verliefd op is geworden. Dat is voor een ander misschien niet te bevatten maar voor mij erg belangrijk.”
Wekelijks komt er een manicure en schoonheidsspecialiste om Katja zo mooi mogelijk te maken. Enkele weken later glimlacht Katja geheimzinnig wanneer ik binnen kom. Ze ligt in haar mooiste jurkje op bed. Ze is subtiel opgemaakt en haar nagels zijn zojuist gelakt. Ik vraag haar verbaasd wat er aan de hand is.
“Weet je, we hadden het er laatst toch over dat ik alleen nog maar in moet leveren? Toen zei jij dat ik misschien iets moest doen wat ik altijd nog eens wilde. Al mijn leven lang wil ik leren rode pumps dragen maar omdat ik er onmogelijk op kan lopen heb ik ze nooit gekocht. Maar, tataaaa.! Kijk eens!”
Met verbeten mond van de pijn maar met ogen vol geluk steekt ze een voet de lucht in. Aan haar magere beentje en knokige enkel prijkt een knalrode leren pump met hoge hak.
“Tja, nu ik niet meer kan lopen kan ik ze aan. En met m’n leuke jurkje er bij ben ik nog best een lekker wijf toch?” Haar man grinnikt om zijn ‘lekkere wijf’. Ze geeft mij een dikke knipoog.
Katja, slechts 41 jaar oud maar wat een dappere vrouw. Zelfs zij zoekt naar de mogelijkheden die er zijn, ook al is het liggend vanuit haar bed en niet voor lange duur. Die dag neem ik afscheid van haar.
Voor mij zal een rode pump nooit meer een gewone rode pump zijn maar een teken van optimisme en doorzettingsvermogen. Inmiddels zit Katja ergens op een wolkje, met aan haar bungelende voetjes haar geliefde rode pumps. Het lekkerste wijf in de wolken!
Reageren? doe het hieronder
Print 
PDF