Het was Donderdag 5 augustus 2010
Het is een gezwel van 7 cm in mijn linkerborst.
Een joekel, ductaal carcinoom heet ie, zelf noem ik haar mijn evil sister.
Chemotherapie, operatie en bestraling, dat is het plan om deze tante uit mijn lichaam te doen verdwijnen.
Een heftig verhaal maar het dringt nog niet echt tot me door. Alles proberen te bevatten levert alleen maar kortsluiting en meer angsten op. Eén dag tegelijk, dat is mijn plan.
Ben ik bang? Heb ik angst? Natuurlijk! Ik praat er niet veel over omdat ik bang ben dat het uitspreken van de dingen die ik eng en angstig vind me minder positief maken. Ik probeer met man en macht mijn angsten te isoleren in mijn hoofd maar beletten dat ze zo nu en dan tevoorschijn kruipen kan ik niet.
Ik kan doen alsof ik een stoer vrouwke ben maar ik ben het niet. Ik vertrouw mijn lichaam niet en dat is eng. Ik ben bang om dood te gaan, ik ben bang voor wat alle ellende en ziekte voor impact hebben op mijn liefdes; mijn man, mijn kinderen, mijn moeder. Ik ben bang dat ik toch niet dapper en sterk genoeg ben om deze ziekte het
hoofd te bieden. Ik ben echt poep-in-je-broek bang.
Aan de andere kant ben ik gezegend met een behoorlijke koppigheid waardoor ik ook niet wil accepteren dat het nog slechter kan zijn dan dat het nu is.
Morgen staat er een reeks onderzoeken in de planning. Uitgesloten moet worden of er uitzaaiingen zijn in mijn botten, lever en longen. Weer een dag in het ziekenhuis en een rits van apparaten waar je in moet liggen, hangen of staan. Mijn moeder en mijn zoon gaan mee om er toch nog een soort van vrolijke dagtrip van te maken, voor zover mogelijk…
Van de onderzoeken heb ik folders gekregen waar uitgebreid in uitgelegd staat wat ze met je gaan doen en waarom. De skeletscintifigrafie is het onderzoek wat me van alles toch het meeste fascineert. Je krijgt radioactieve stof ingespoten. Volgens mij heb ik ooit met een scan van mijn enkel ook een dergelijk soort onderzoek gehad en weet ik dat ik daarna lichtgevende plas, snot en tranen had. Ik hoop toch stiekem dat dat nu ook weer het geval is, je moet toch ergens je lol uit halen in dit ellendige traject.
De voorlichtingsbrief die ik heb meegekregen over dit onderzoek bevat mogelijkheden voor een blije kijk. De zin “U dient minimaal een liter extra vocht te drinken dan u gewend bent” heeft bij mij wel even de optie om de dag dan maar gelijk met een fles rosé te beginnen, door mijn hoofd doen schieten.
Als er dan ook nog staat “U hoeft voor dit onderzoek niet nuchter te komen” is het ontwaken met een glas rosé al bijna een feit.
Print 
PDF