ik hoorde dat ik borstkanker heb
Zondag 1 augustus 2010
Afgelopen woensdag hoorde ik dat ik borstkanker heb.
Borstkanker…iets waarvan je denkt dat het jou nooit zal overkomen. Het is iets waarover je leest of wat ziet in films. Ver weg uit jouw eigen leven. Een grote vorm van ongeluk waar je met een natuurlijke vanzelfsprekendheid van aanneemt dat het jou niet zal treffen.
Het lijkt niet door te dringen tot me, dit verschrikkelijke nieuws. Het is net alsof ik naar een film kijk, een film waarin ik een hoofdrol heb. Het begin van deze film speelt zich momenteel vooral af in het ziekenhuis.
Daar heb ik echo´s gehad, er zijn foto´s gemaakt, er is weefsel weggenomen en morgen wordt er ook nog een MRI gemaakt, dat zijn de ziekenhuisopnamen van deze foute film. Niet echt boeiend, ziekenhuizen zijn namelijk erg suf. Geen spannende opbloeiende romances met bloedmooie artsen maar knorrige radiologen die nauwelijks een vriendelijk `Goedendag` uit hun mond kunnen krijgen.
Woensdag staat er een heel spannende scene op het programma: Het bespreken van welke kanker zich in mijn borst heeft genesteld en wat er aan gedaan gaat worden. Maar niet een scene waar ik naar uit kijk en toch ook weer wel want het wachten, het eindeloze wachten, dat is echt slopend. Dagen lijken niet voorbij te gaan, de onwerkelijkheid van dit nieuws geeft je het gevoel alsof je hoofd in een doos met watten zit. Je “normale”bestaan speelt zich ver op de achtergrond af. Het gevolg is dat je als een doelloze zombie een beetje door je leven heen en weer loopt.
Wat niet vaak voorkomt is dat ik uitgepraat ben, ik weet niet wat ik moet zeggen over alles wat er op dit moment met me gebeurd.
De reacties van mijn vriendinnen en vrienden zijn overweldigend en zo goed bedoeld maar ook enorm benauwend. Ik wil mijn hoofd zo blanco mogelijk houden en niet iedere keer weer praten over hoe ik me voel en hoe ellendig dit allemaal wel niet is. Maar dat is best lastig want iedereen wil je zo graag persoonlijk een hart onder de riem steken. Ook al heb je het gevoel als toeschouwer buiten je eigen leven te staan, helaas weet je niet of jouw film een happy end heeft of niet. Ook daar moet je op wachten en hopen. En als we dan toch hopen, graag ook toch nog wat humor en feelgood momenten, anders weet ik niet of ik deze film wel kan uitzitten.
Print 
PDF