Mijn kleine geheim

Carlijn Willemstijn:

Wanneer je ziek wordt lijkt alles weg te vallen wat je lief is.

Je baan, je toekomst, je plannen en dromen.. alles wordt anders.

Plotseling staat het leven dat je voorheen leidde, in schril contrast
met de situatie van nu.

Soms heb je pijn, vaker nog ben je uitgeput.

De ene dag ben je radeloos en de volgende dag weer vol goede moed.

Een achtbaan van emoties, gedachten en gevoelens.

Het is niet makkelijk om dan je kop omhoog te houden.

Toen ik jaren geleden mijn stoma kreeg, ging ik vol zenuwen naar een
bijeenkomst voor jongeren die al langer leefden met een stoma. Het
werd georganiseerd door de Nederlandse Stoma Vereniging.

Wat zou ik daar aantreffen?

De stemming vond ik bedrukt en de indruk die ik die dag kreeg was niet
positief. Er werd veel geklaagd, gedeeld en gemopperd over wat niet
meer mogelijk was. Mogelijkheden en kansen werden eigenlijk niet
benoemd.

Gelukkig is er veel veranderd in de afgelopen jaren en tegenwoordig
zorgt de Nederlandse Stoma Vereniging er tijdens jongerendagen vooral
voor dat er, naast het uiten van emoties, ook gelachen kan worden.

Zo lunchen de jongeren met elkaar, ze sporten, ze maken kennis met
nieuwe activiteiten zoals yoga, sauna en speed-date-workshops.

Inmiddels, bijna 10 jaar later, organiseer ik zelf jongerendagen voor
de Nederlandse Stoma Vereniging. Waar ik tien jaar geleden angstig en
afwachtend de zaal betrad sta ik nu zelf regelmatig voor een groep
nieuwe jonge stomadragers.

Zij hebben diezelfde weg nog te gaan die ik inmiddels bewandeld heb.

Het is een weg van vallen & opstaan, revalideren & relativeren,
aanpassen en je mogelijkheden blijven zien.

Dat heeft niks met een stoma te maken.

Ik denk dat dat voor iedere ziekte of aandoening geldt waarbij je
leven drastisch verandert.

Hoe klein de kans ook is dat je ooit nog normaal kunt eten, goed kunt
slapen, kunt werken of sporten. Je kunt altijd proberen te genieten
van de dingen die je doet, ook met een beperking, met een handicap of
aanpassing.

Ik denk dat wij, chronisch zieken, zelfs extra kunnen genieten van die
ene mooie zonnige dag, van een bezoekje aan een oude schoolvriendin of
simpelweg van een paar minuten de slappe lach.

Ik heb mijzelf door de afgelopen jaren heen kunnen slepen door vooral
naar mijn kleine mogelijkheden te kijken.

Veel zekerheden vielen weg (mijn betaalde baan en carrière gingen op
de schop).

Er vielen toekomstdromen in duigen (een gezinnetje stichten werd aan
de kant gezet)

Maar TOCH heb ik mijn kansen kunnen zien, haalbare plannen werden
altijd uitgevoerd.

Dat neemt niet weg dat het veel verdriet doet wanneer je weer een
stapje achteruit gaat of wanneer je weer afstand moet nemen van een
hobby waar je zoveel plezier aan ondervond. Zo heb ik dikke tranen
gehuild toen ik niet meer kon fietsen na mijn rectum amputatie. Met
venijnige steken trachtte ik steeds opnieuw kilometers te maken maar
telkens weer kwam ik huilend van teleurstelling thuis. Dit ging zo
niet langer, ik kon niet meer zitten op een zadel.

Inmiddels maak ik lange tochten op mijn nieuwe ligfiets.

Ik ga iedereen voorbij., glimlachend in sportkleding maak ik
snelheid.

Geen enkele fietser is mijn vlugger af

Ik zie ze denken: Zozo wat een gezonde meid daar op die
ligfiets!

Ze moesten eens weten…

Wie had dat ooit gedacht?

Heerlijk, even stilletjes genieten van mijn kleine geheim., van mijn
mogelijkheden ondanks alles!

carlijn