Carolien Kooi, Hospice medewerkster:
De huissokken
Soms maak ik het mee dat er bezoek komt tijdens mijn dienst. In dit geval kreeg een zieke moeder bezoek van haar zoon. Zij had hem gevraagd ‘huissokken’ mee te brengen vanuit de stad. Sokken met een leren zool tegen het uitglijden.
Trots liet hij haar twee paar sokken zien. Grijs en blauw waren ze.
“Mooi hè”, zei hij teder, “en de beste kwaliteitâ€.
Moeder bekeek de sokken maar de kleuren waren mannelijk vond ze.
Hoe duur waren de sokken eigenlijk? Hij vertelde het.
Ze vond ze veel te duur en één paar had ook volstaan.
Ze had toch niet lang meer te leven.
Zichtbaar teleurgesteld ging de zoon met één paar sokken retour.
De moeder vroeg mij, nadat haar zoon weg was, of ik dat nou kon begrijpen, deze verspilling van geld. En ook niet nagedacht over de kleur.
Ik bedacht me dat ik twee dingen kon doen. De zieke moeder gelijk geven of haar een spiegel voor houden. Het laatste deed ik. Ik vroeg haar of zij zich mogelijk in haar zoon verplaatsen kon?
Dan wilde zij toch ook het beste voor haar moeder?
Ik had gezien hoe trots hij voor zijn erge zieke moeder de beste huis sokken uit de stad had gescoord.
Geld had voor hem geen rol gespeeld.
Misschien was het wel het laatste wat hij voor haar had kunnen kopen.
En de kleur? Hij had haar verteld dat de man in de winkel geen andere kleuren had.
Ik vond dat haar zoon een liefdevol gebaar had gemaakt en erg mooie sokken voor haar had gekocht.
Na een korte stilte vroeg de moeder of ik haar de telefoon wilde geven.
Waar ik bij was belde ze haar zoon. Ze vertelde hem dat ze erg blij was met haar nieuwe sokken.
Ze kleurde toch zo goed bij haar jogging broek!
Ze had zich echt vergist en bedankte hem voor de moeite die hij voor haar had gedaan.
Print 
PDF